Biblioteka

Inkunabuły

Inkunabuł (z łac. incunabula, powijaki, kołyska, w pieluszce). Tego określenia używamy w odniesieniu do pierwszych druków wykonanych do roku 1500 włącznie. Inkunabuły naśladowały książki rękopiśmienne. Dzięki wspomnianemu naśladownictwu inkunabuły stawały się równie cenne jak rękopisy. Za początek powstawania inkunabułów przyjęto datę ukazania się pierwszego inkunabułu: Biblii 42-wierszowej wydanej przez Johannesa Gutenberga w roku 1455. W wielu krajach przyjęto zasadę, że przełom XV i XVI w., stanowi umowną granicę pomiędzy inkunabułami a innymi starymi drukami. Jednak w krajach, w których sztuka drukarska dotarła w ostatnich dziesiątkach XV w., np. w Skandynawii, tam rodziły się tendencje do przesunięcia daty inkunabułu na rok 1525 lub, jak w Czechach na rok 1526.

Inkunabuły

Biblioteka stradomska posiada 40 inkunabułów

posiada 40 inkunabułów w kilka w częściowo zachowanych oprawach w skórę tłoczoną w. XVI-XVII w. 

W tym zbiorze na uwagę zasługują m.in. Biblia cum additione Menardi Monachi, Norymberga, Anton Koberber 1480; Biblia, Spira, Petrus Drach 1489.  Część inkunabułów wchodzi w skład tzw. klocków introligatorskich.

Charakterystyka zbiorów Misjonarskich